Voja is een Antwerpse ondernemer. Hij is iemand met enorm veel energie en zin in het leven. Hoe hij zijn activiteiten kan blijven combineren, is voor velen een raadsel.
Voja Jakovljevic, dat is niet bepaald een Antwerpse naam. Waar liggen jouw roots?
Wel, ik ben geboren in ex-Joegoslavië. Bosnië eigenlijk en nog specifieker Sarajevo. Mijn ouders zijn Serviërs en als ik het exact moet definiëren, dan mag je dat een Bosnische Serviër noemen. Als je het een beetje gevolgd hebt, dan weet je dat al die landen vroeger onder de noemer Joegoslavië vielen. Bosniërs zullen me trots een Bosniër noemen, maar de Serviërs die ik ontmoet definiëren me graag in hun kamp. (lacht)
Hoe komt het dat je hier in het Antwerpse terecht bent gekomen?
Wel, mijn papa was voetballer en voor zijn werk zijn we eerst in Frankrijk terecht gekomen. Papa had een contract bij Nantes. Daar deed hij het niet slecht en Royal Antwerp FC vond het belangrijk hem naar hier te halen. Op mijn 7de ben ik dus hierheen verhuisd.
Voel je je eerder verbonden met de Serviërs of met de Antwerpenaren?
Ik heb nog steeds vrienden en familie in mijn geboorteland en ik spreek zo goed als iedere dag Servo-Kroatisch, maar ik voel me toch wel meer verbonden met de Antwerpenaren. Het is eigenlijk een bizarre vraag, want ik heb er geen probleem mee mezelf Antwerpenaar te noemen, maar soms merk ik dat dat langs de andere zijde niet op dezelfde manier wordt ervaren. Antwerpenaren hebben dan eerder het gevoel dat ik een buitenlander bij, waarbij ze niet per definitie racistisch willen zijn hoor. Ik maak trouwens in Servië hetzelfde mee. Voor de Serviërs ben ik ook een buitenlander. Ik heb dus geen afgelijnde identiteit.
Hoe ervaarde je jouw herkomst tijdens je jeugd dan? Zou het niet gemakkelijker geweest zijn als je een rasAntwerpenaar was geweest?
Ja en nee. Op school en op de speelplaats heb ik daar wel eens wat boel over gehad, maar nu ik ouder ben voel ik me er eerder uniek door. Ik kan me wel voorstellen dat ze bij sollicitatiegesprekken wel eens gedacht hebben ‘Klapt dieje wel Nederlands?’ (hij spreekt het op z’n plat Antwaarps uit), maar voor de rest heb ik weinig negatieve ervaringen.
Waar werk je nu?
Ik werk als expediteur.
Je hebt daarnaast nog een bistro in’t centrum van Antwerpen, wat is dat juist?
Wel, toen mijn papa gestopt was met voetballen, ben ik met hem een Servische bistro gestart op het Sint-Jansplein, genaamd Gala, maar volgend jaar, 31 mei moeten we uit dat pand, dus dan stopt het verhaal. Mijn papa gaat dan met pensioen, maar hij gaat mij en mijn zus nog ondersteunen met iets nieuws. Daar kan ik nog niet veel over kwijt, maar er zullen wel wat aspecten zijn vanuit onze herkomst en ook een knipoog naar de voetbalcarrière van papa. (glimlacht)
Het is nog niet gedaan. Je hebt nog een zaak, genaamd Café au Lait. Vertel eens.
Café au Lait is een kleurrijk café en daar ben ik vijf jaar geleden mee mogen instappen. Daar waren aanvankelijk twee zaakvoerders. Herman en Dimitri. Herman wilde zich wat focussen op zijn nieuwe nachtclub en Dimitri had zijn aperobar, Corto, geopend. Ze hadden nood aan iemand die een paar taken op zich kon nemen en zagen in mij de geschikte persoon.
Je bent dan ook nog met Bitcoins bezig. Is die hype niet gepasseerd?
Ik denk het niet. Ik ben er ook niet op een ordinaire manier mee bezig. Het is geen vulgaire speculatie, hoewel ik er in het begin misschien wat impulsief ben opgesprongen, maar naarmate je er meer mee bezig bent, begint je er meer over te leren en dan wordt het leuk. Voor mij is het een belegging op de lange termijn hoor. Vijf tot tien jaar. Ik geloof dat de crypto en blockchain een verandering teweeg gaan brengen. We geven er ook info-avonden over.
Is dit alles? Zijn we aan het eind van het lijstje of is er nog meer?
Dit is voorlopig alles ja. Ik ga het hierbij laten, maar ik wil wel nog een stuk meer leren kennen over mijn herkomst. Je leert alles natuurlijk kennen via je ouders, maar ik wil nog een stuk meer weten over de Bosnisch-Servische cultuur en keuken. Ik ga binnenkort ook voor een periode naar Servië om er eens op mijn eentje door te trekken.
Waar hou je je in je vrije tijd nog mee bezig?
Voetbal! Niet spelen, maar vooral volgen. Als ik tijd heb, vind je mij wel op den Antwerp. Deze zomer plan ik ook een trip door Servië, Bosnië en Kroatië. Ik wil nog eens terug naar de roots en ik wil eens weten wat er daar leeft.
Ja, je papa heeft bij den Antwerp gespeeld. Was dat een vruchtbare carrière?
Reken maar! Van ’91 tot ’97. Hij heeft de eindronde kunnen spelen in de Europacup 3 tegen Parma en de beker van België gewonnen. Een anekdote: mijn papa kon kiezen tussen Porto en Antwerp. Porto sprak mijn ouders aanvankelijk meer aan, maar het was de makelaar van mijn papa die hen uiteindelijk heeft overtuigd om naar Antwerpen te trekken. Mijn moeder werd er haast depressief van. De makelaar had wel goed begrepen dat papa hier meer zou bereiken, want in die periode heeft Porto helemaal niets gewonnen.
Wordt hij vandaag de dag nog herkend?
Ja hoor, door de oude garde.
Heb je zelf ambities gehad in het voetbal.
Ik heb zeker ambities gehad, maar jammer genoeg heb ik mijn kruisbanden gescheurd aan beide knieën en ben ik genoodzaakt geweest om te stoppen. Daarmee dat ik me bezig kan houden met het ondernemen in Antwerpen.
Bedankt voor dit leuke gesprek Voja, wat zou je de Antwerpenaren nog willen toewensen?
Ten allen tijde positief blijven… De werken zullen ooit wel ophouden, haha!
